ΚΡΗΤΙΚΑΚΗ Εμμανουήλ...Μνήμην επιτελούντες

Μέρα Μαγιού εδιάλεξε ο χάρος να σε πάρει

Μανώλη φίλε μου καλέ λεβεντοπαλληκάρι

Μές το καταμεσήμερο στο σπίτι σου εμπήκε

και ρίχνει σου την σαϊτιά και στην καρδιά σε βρήκε

Αγιάτρευτη λαβωματιά στον μπέτη σου ανοίγει

και κόβγει την ανάσα σου και την φωνή σου πνίγει

Αμοναχό και ξέγνοιαστο σε πέτυχε Μανώλη

οι γι’ εδικοί σου άνθρωποι μακρά σου ήταν όλοι

Και ούτε κάν’ επρόλαβες να τους ειδοποιήσεις

βοήθεια και συνδρομή Μανώλη να ζητήσεις

Στον τόπο που αγάπησες, την όμορφη Σταλίδα

εδιάλεξε ο χάροντας να στέσει την παγίδα

Την απονιά ντου έδειξε και την κακία όλη

και πλήγωσε θανάσιμα τον ΚρητικοΜανώλη...!!!!

Οι Συμμαθητές .....γεννηθέντες το 1957.....αριστερά εγώ και τελευταίος ο Μανώλης....

Σαράντα μέρες πέρασαν απο τον μισεμό σου

κι’ ούτε λεπτό δεν πίστεψα Μανώλη τον χαμό σου

Γιατί δεν το χωρά ο νούς σαν ψέμα φαίνεταί ντου

ούτε και πρόκειται θαρρώ να το δεχτεί ποτέ ντου

Αζωντανό θα σε βαστώ έστω και με την σκέψη

κι’ ας είμαι ο μοναδικός που δεν θα το πιστέψει.!

Γιατί ‘μαστε κατα κοντίς  Μανώλη σογκαιρίτες

και μοιραστήκαμε μαζί φτώχια, χαρές και λύπες

Τα χρόνια μας τα παιδικά πώς να τα λησμονίσω

απου με καθοδήγησαν ανθρώπινα να ζήσω

Γιατί ‘τανε χρόνια αγνά και φιλομπιστευμένα

με τις Αξίες της ζωής ήταν θεμελιωμένα.!

Με των Γονέων συμβουλές, με γνώσεις των Δασκάλων

μ’ αγαποκατανόηση μικρών μα και μεγάλων..

Παρ’όλη την φτωχολογιά και τσ’ όποιες μας στερήσεις

είχαμε τσ’ ομορφότερες Μανώλη αναμνήσεις

Γιατί δεν απαρνήθηκε ποτέ ο ‘γείς τον άλλο

εσυμβαδίζαμε μαζί στις τάξεις ζάλο – ζάλο

και μοιραζόμαστε μαζί το ίδιο το θρανίο

μέχρι που το Δημοτικό τελειώσαμε σχολείο.!

Την ίδια δίψα είχαμε για την ζωή Μανώλη

ασχέτως πώς εχτίζαμε όνειρα σ’ άλλη πόλη

Εσύ εις το Ηράκλειο κι’ εγώ εις την Αθήνα

μα το χωριό σκεφτόμαστε όλα τα χρόνια ‘κείνα

με μόνη μας παρηγοριά  στην σύνταξη να βγούμε

και στον αγαπημένο μας τόπο να ξαναρθούμε

Να καταθέσουμε εδώ τους κόπους της ζωής μας

Χρέος για τους Προγόνους μας τό ‘νοιωθε η ψυχή μας!

Μα και για τα κοπέλια μας να μή ξενητευτούνε

 κι’ απο τα Πατρογονικά αλαργοξοριστούνε

Όχι πώς δεν υπάρχουνε στον κόσμο ευκαιρίες

η διαφορά ‘νε πώς μετράς τσ’ Ανθρώπινες Αξίες.!

Κι’ εγώ κι’ εσύ στηρίξαμε όλα τα όνειρά μας

σε Πατρογονικές Αρχές κι’ ήτανε η χαρά μας

Να ‘δούμε τα κοπέλια μας να τσι διατηρήσουν

κι’απάνω στα θεμέλια τους τον κόσμο τους να χτίσουν

Γιατί σκοπός εις την ζωή δεν είναι να πλουτίσεις

μα να μπορείς να χαίρεσαι ότι δημιουργήσεις

Και με ευγένεια ψυχής και με αγάπης τρόπους

να αγαπομοιράζεσαι με όλους τους ανθρώπους..!

Λίγα μπορεί τα γράμματα που μάθαμε Μανώλη

νά’ταν μα καθοριστικά για την ζωή μας όλη

εν τέλει αποδείκτηκαν και φάνηκαν στην πράξη

εις την πορεία πού’χαμε απο κοινού χαράξει..

Με γνώμονα πρωταρχικό, Ιδανικά κι’ Αξίες

που στήριζαν τις σκέψεις μας με αισιοδοξίες

Και δεν λυγίσαμε ποτέ στις όποιες δυσκολίες

ξεκάθαρα βαδίζαμε χωρίς αμφιβολίες.!

Θαρρείς και όρκο μυστικό είχαμε καμωμένο

ποιό όμορφο τον κόσμο μας να ‘δούμε τελειωμένο.!!

Μα φαίνεται πώς κι’ ο Θεός στον διαλεγώνα μπαίνει

και ξεχωρίζει τον καλό Άνθρωπο και τον παίρνει

Απο τα βάρη τσι ζωής να το’νε ξεκουράσει

γιά να μή βασανίζεται ίσαμε να γεράσει..!!!

......Τράβα Μανώλη στο καλό κι’ εγώ θα συνεχίσω

[ όσο μ’ αξιώσει ο Θεός, ‘ξοπίσω σου να ζήσω..]

Τις Πατρογονικές Αρχές ατόφιες θα κρατήσω

κι’ υπόσχομαι τον όρκο μας να ακριβοτηρήσω.!

Αζωντανό δα σε βαστώ Μανώλη μες τη σκέψη

ίσαμε να καταλυθώ κι’ ο φτωχονούς στερέψει..!!!